مجموعه مکالمات استاد رایان و مبتدى جوان در مورد اینترنت
چکیده در این نشست، مبتدى جوان با تاریخچه اینترنت و نحوه شکل گیرى آن آشنا مى شود. استاد رایان ضمن اشاره به روند تکامل بما در شبکه ها سعى مى کند دلایل محبوبیت و رشد سریع آن را به زبان ساده براى مبتدى تشریح نماید.
مبتدى: سلام استاد رایان! آمده ام تا با شما در مورد اینترنتب صحبت کنم و قبل از هر چیزى تاکید مى کنم که به هر ترتیبى که هست باید به طور کامل از رمز و راز این سرزمین نامکشوف سردرآورم !
استاد رایان: بسیار عالى است. ضمن تحسین اشتیاق زایدالوصف جنابعالى، سئوالى دارم و آن اینکه آیا منظور شما صحبت در مورد internet است یا Internet؟
مبتدى: مگر فرقى مى کند؟!
استاد رایان: بله! internet که با حرف کوچک انگلیسى i شروع مى شود، کوته شده internet working یا باتصال شبکه ها به یکدیگر است و Internet که با حرف بزرگ انگلیسى I شروع مى شود، کلکسیونى از میلیون ها کامپیوتر است که در هزاران سایت اطراف جهان پراکنده شده اند و کاربران و استفاده کنندگان آن، صرف نظر از نوع کامپیوترى که دارند، مىتوانند روى این شبکه کامپیوترى غول پیکر اطلاعات رد و بدل کنند و فایل به اشتراک گذارند. به این شبکه عظیم نت (Net) و سایبر اسپیس (Space Cyber) نیز گفته اند.
مبتدى: متوجه شدم. منظور من دقیقا همین به اینترنت غول پیکرى است که با حرف بزرگ انگلیسى I شروع مى شود.
استاد رایان: بسیار عالى است. در واقع این شبکه شبکه ها در ابتدا یک پروژه نظامى بود و اتفاقا مانند بسیارى از ایده هاى بزرگ، در ابتدا براى هدف دیگرى مطرح شد. در سال 1969.م شبکه اى موسوم به آرپانت (ARPANET) توسط ببولت، ببرانک و بنیومن تحت قراردادى که ایشان با آژانس پروژه هاى تحقیقاتى پیشرفته وزارت دفاع امریکا (یا ARPA) منعقد کردند، طراحى گردید و توسعه یافت. ARPANET شبکه اى بود که مراکز دفاعى، نظامى و دانشگاهى طرف قرارداد وزارت دفاع را به هم متصل مى ساخت.
مبتدى: هدف از این اتصال چه بود ؟
استاد رایان: تسهیل تبادل و اشتراک اطلاعات بین محققین به ساده ترین نحو ممکن، بدون نیاز به اینکه محقق وقت ذى قیمت خود را صرف برقرارى و حفظ ارتباط کند. دیرى نپائید که قابلیتهاى انتقال فایل، تبادل پیام هاى الکترونیکى یا mail E و لیستهاى پستى به این شبکه نوپا اضافه گردید و تعداد کاربران این شبکه کوچک به سرعت افزایش یافت.
مبتدى: گفتید کوچک! مگر در ابتدا تعداد کامپیوترهاى اینترنت چند تا بود؟
استاد رایان: چهار عدد! که در ایالتهاى کالیفرنیا و اوتاهاى امریکا مستقر بودند و توسط تکنولوژى جدیدى موسوم به بپاکت سوئیچینگ به همدیگر متصل شده بودند.
مبتدى: یادم هست که در جایى خواندم: ((ARPA یا همان موسسه پروژه هاى پیشرفته پژوهشى در پاسخ به پرتاب ماهواره اسپوتنیک روسیه تاسیس شد و هدف از تاسیس آن تحقیق و آزمایش روشى بود که بتوان از طریق خط تلفن کامپیوترها را به هم متصل کرد به نحوى که چندین کاربر بتوانند در یک خط ارتباطى شریک شوند.
استاد رایان: بله تا حدودى! البته هدف ARPA ایجاد شبکه اى مانند اینترنت نبود و فقط مى خواست با این شبکه اى که مى سازد از حمله اتمى موشک هاى بالستیک روسى جان سالم بدر برد و همان طورى که اشاره کردم ظهور تکنولوژى بپاکت سوئیچینگ در عملى شدن این ایده بسیار موثر بود. این شبکه طى دهه 1970 .م از شکل یک پروژه آزمایشى به یک پروژه فراگیر مبدل شد و ضمن به کارگیرى ارتباطات ماهواره اى، رفته رفته شکل یک شبکه گسترده جهانى (WAN) را به خود گرفت. در واقع با ظهور و توسعه کامپیوترهاى شخصى رومیزى (PCها) و رشد تکنولوژى ارتباط این کامپیوترهاى رومیزى به یکدیگر و امکان ایجاد شبکه هاى محلى (LAN)، شرکتها و موسسات بى شمارى به فکر اتصال به ARPANET افتادند تا بتوانند از امکانات و اطلاعات و احیانا قدرت و توانایى آن به نفع خود استفاده کنند. برخى نیز به ایجاد شبکه هاى اختصاصى پرداختند و در این راه بعضى از آنها قواعد ARPANET را رعایت کردند و برخى هم استانداردهاى جدیدى را براى خود تعریف کردند. مبتدى: خوا مىتوانم حدس بزنم که چه بازار آشفته اى درست شده بود!
استاد رایان: حق با شماست. اما دیرى نپائید که نیاز شدیدى به برقرارى ارتباط مابین این شبکه هاى متعدد پیدا شد و در نتیجه آن افرادى متخصص از شبکه هاى متعدد و پراکنده، به طور منظم گرد هم آمدند و استانداردى را تدوین نمودند که هر شبکه با رعایت آن مىتوانست با سایر شبکه ها به تبادل اطلاعات بپردازد. به این ترتیب تلفیق و اجتماعى از شبکه هاى مختلف با اصول کارى متفاوت بوجود آمد که این اجتماع اینترنت (Internet) خوانده شد.
مبتدى: در واقع رشد ARPANET ایجاب مى کرد که روشهاى جدیدى براى ارتباط ایجاد شود. این طور نیست؟ استاد رایان: بله. در اوایل 1973، یعنى زمانى که سیستم هاى کامپیوترى بزرگ یا مین فریم ها یکه تاز بازار بودند و هنوز خبرى از کامپیوترهاى شخصى رومیزى نبود، ARPA که با افزوده شدن لغت Defence به ابتداى آن به DARPA (یا آژانس پروژه هاى پژوهشى پیشرفته دفاعى) تغییر نام داده بود، شروع به کار روى پروژه جدیدى نمود که Internetting Project یا پروژ ه به هم مرتبط سازى شبکه ها نامیده شد. هدف از این پروژه یافتن راهى براى متصل ساختن شبکه ها به یکدیگر بود. البته باید توجه داشت که هر یک از این شبکه ها براى جابجایى اطلاعات خود از روشهاى متفاوتى استفاده مى کردند. وقتى روش لینک کردن یا مرتبط ساختن کامپیوترها مشخص مى شد، صاحبان شبکه ها مى توانستند از طریق وسایل خاصى موسوم به دروازه ها (gate ways) شبکه هاى خود را به هم وصل کنند که البته لینک یا ارتباط بین شبکه ها نیاز به پروتکل هاى مناسب داشت.
مبتدى : پروتکل دیگر چیست؟
استاد رایان: پروتکل (Protocol) به زبان ساده یک مجموعه قواعد است که نحوه تبادل داده بین برنامه هاى مختلف را تعیین مى کنند. در واقع این پروتکل ها هستند که مشخص مى کنند یک شبکه پیام ها را چگونه جابجا کند و با خطاها چگونه رفتار کند. با استفاده از این پروتکل هاست که امکان ایجاد استانداردهایى مستقل از یک سیستم سختافزارى خاص میسر مى گردد. اینترنت از پروتکلى موسوم به TCP/IP استفاده مى کند که کوته نوشته Transmission Control Protocol / Internet Protocol است و مىتوان آن را پروتکل کنترل انتشار / پروتکل اینترنتب ترجمه کرد. IP مسئول آدرس دهى شبکه است و TCP مسئول آن است که پیام ها به مقصد صحیح برسند. این پروتکل هاى قدرتمند را دو نفر به اسامى رابرت کاهن و وینتون. جى. سرف در 1974 توسعه دادند. در واقع اگر بخواهیم تعریف سریعى براى اینترنت پیدا کنیم مى توانیم بگوئیم: اینترنت شبکه اى از شبکه هاست که مجموعه پروتکل هاى TCP/IP را اجرا مى کند.
مبتدى: پس به این ترتیب مى توان گفت که ARPANET وقتى TCP/IP را پذیرفت اینترنت متولد شد.
استاد رایان: در واقع گام اصلى در شکل گیرى اینترنت، قبول TCP/IP به عنوان پروتکل استاندارد تبادل اطلاعات از سوى وزارت دفاع امریکا براى ARPANET در سال 1982 بود. با عمومیت پذیرش پروتکل TCP/IP راه براى ایجاد بیک شبکه از شبکه هاى کامپیوترى متفاوت یعنى اینترنت هموار گردید. پس از آن شبکه هاى دیگرى مانند شبکه اروپا و ژاپن به آن پیوستند و ARPANET سریعا گسترش یافت. در نهایت در ژوئن سال ARPANET 1990 منحل گردید و فقط بخش نظامى جدا شده از آن یعنى MILNET براى کاربردهاى مخصوص خود هنوز فعال است.
مبتدى: وقتى ARPANET منحل شد پس چه چیزى اینترنت نام گرفت؟
استاد رایان : بسیارى از مردم سال 1983 میلادى را تاریخ واقعى تولد اینترنت مى دانند. در این سال ARPANET اولیه به دو بخش نظامى (MILNET) و تحقیقات شبکه (خود ARPANET) تقسیم شد. اما قبل از آن در اوایل 1980 .م شبکه CSNET که کامپیوترهاى دپارتمان هاى علوم چندین ایالت را به هم وصل مى کرد، به عنوان اولین شبکه غریبه به ARPANET متصل شد. بعدها CSNET در 1989 با BITNET ادغام گردید. همان طورى که اشاره کردم در ژوئن 1990 ، ARPANET منحل شد و وظایف آن به ساختار گسترده ترى به نام اینترنت محول شد. اینترنت از همان دو اصلى تبعیت کرد که ARPANET رعایت مى نمود و آن دو اصل عبارت بودند از :
1 - اجازه بده شبکه ها توسط مجموعه اى از پروتکل ها به هم وصل شوند.
2 - اجازه بده شبکه هاى جدید به شبکه بزرگ اصلى وصل شوند و از طریق دروازه ها (gateways) با آن تبادل اطلاعات کنند.
در حال حاضر بنیاد علوم ملى امریکا یا Science NSF National) (Foundation در قالب شبکه اى جدید بسیارى از وظایف ARPANET را به عهده دارد.
مبتدى: اساسا چرا این شبکه جدید بنیاد ملى علوم یا NSFNET ایجاد شد؟
استاد رایان: به خاطر یک نیاز خاص. NSF قصد داشت 6 مرکز سوپرکامپیوتر پراکنده در ایالتهاى مختلف امریکا را به هم وصل کند و در نظر داشت تا این سایتها را به مجامع علمى مرتبط سازد تا قبل از آن این کامپیوترهاى فوق سریع در اختیار مراکز تحقیقاتى نظامى و پژوهشگران مراکز و موسسات بزرگ قرار داشت، اما با وصل شدن این سوپرکامپیوترها، دانشجویان و اساتید دانشگاه ها نیز توانستند از توانایى هاى پردازشى و ذخیره سازى ابرکامپیوترهاى NSF برخوردار شوند.
مبتدى: کاملا حس مى کنم که دانشجویان شیفته کامپیوتر چقدر از این اتفاق لذت بردند!
استاد رایان: حق با شماست. چون تعداد سوپرکامپیوترها کم و قیمت آنها زیاد بود، لذا چاره اى جز به اشتراک گذاشتن آنها وجود نداشت. اما از سوى دیگر مشکل ارتباط و اتصال این سوپرکامپیوترها به یکدیگر وجود داشت و NSF به دنبال راهى براى اتصال این مراکز به یکدیگر مى گشت.
مبتدى: خوب اینکه مشکلى نبود. NSF مىتوانست از آرپانتب براى ارتباط سوپرکامپیوترها استفاده کند؟!
استاد رایان: البته NSF هم در ابتدا همین قصد را داشت، اما دیرى نپائید که به دلیل کاغذبازى و مشکلات مدیریتى این استراتژى با شکست مواجه شد. در پاسخ، NSF تصمیم گرفت تا شبکه اى براى خودش، بر اساس تکنولوژى IP آرپانتب بسازد. NSF مراکز سوپرکامپیوترى خود را با خطوط تلفنى 65 هزار بیت بر ثانیه (65 kbps.) به هم متصل ساخت. با این خطوط ارتباطى NSF مىتوانست در هر ثانیه دو صفحه تایب شده کامل را انتقال دهد و هر چند این سرعت براى مودم هاى کنونى کند است اما براى زمان خودش سریع و تقریبا خوب بود.
مبتدى: چقدر عالى! حتما همه دانشگاه ها بلافاصله از طریق این خطوط تلفنى سریع به سوپرکامپیوترها وصل شدند!؟
استاد رایان: چه مى گوئید مبتدى عزیز؟ آیا به هزینه این کار فکر کرده اید؟ شما براى این خطوط تلفنى برحسب کیلومتر پول مى دهید و اگر قرار باشد هر مرکز دانشگاهى مستقلا به نزدیکترین سوپرکامپیوتر خود وصل شود، کیلومترها خط تلفن نیاز است و صنعتى شبیه چرخ دوچرخه پیش مى آید که در آن سیم هاى مفتولى متعددى به نگهدارنده مرکز چرخ وصل شده اند. براى حل این مشکل کارشناسان NSF تصمیم گرفتند تا شبکه هاى منطقه اى ایجاد کنند و در هر ناحیه کشور، مراکز آموزشى را به نزدیکترین همسایه وصل کنند. هر کدام از این شبکه ها در یک نقطه به یک مرکز سوپرکامپیوتر وصل مى شوند و این مراکز نیز به همدیگر متصل مى گردند. با این پیکربندى هر کامپیوتر مى تواند با هر کامپیوتر دیگر روى شبکه صحبت کند. این راه حل موفقیت آمیز بود و مانند هر راه حل موفق دیگر، زمانى فرارسید که این راه حل دیگر کار نکرد.
مبتدى: حتما دلیل آن ترافیک بیش از حد بود!
استاد رایان: کاملا درست است. به اشتراک گذاشتن سوپرکامپیوترها باعث شد تا حجم زیادى از اطلاعات اضافى که ربطى به این مراکز نداشتند نیز از منابع این مرکزها استفاده کنند. ناگهان حجم مبادله داده ها بین مراکز دانشگاهى بالا رفت و سرانجام کامپیوترهاى کنترل کننده شبکه و خطوط تلفنى متصل کننده این کامپیوترها با اضافه بار مواجه شدند. سرانجام در سال 1987 میلادى، NFS قراردادى جهت مدیریت و ارتقای شبکه با کمپانى .Inc Merit Network که شبکه آموزشى میشیگان را اداره مى کرد با مشارکت آى.بى.ام و MCI منعقد ساخت و در نتیجه آن شبکه قدیمى با خطوط تلفنى سریعترى (20 بار سریعتر) و با کامپیوترهاى کنترل کننده سریعترى جایگزین شد.
مبتدى: و این روند تکامل على الظاهر باید همچنان ادامه مى یافت، چرا که همیشه مى توان علاقه مندان جدیدى براى استفاده از این شبکه ها پیدا کرد.
استاد رایان: بلى! استخوانبندى یا backbone شبکه NSFNET بنا به گزارشات منتشره، در نیمه اول سال 1988 ماهانه 115 میلیون پاکت اطلاعات را جابجا مى کرد و Merit، آى.بى.ام و MCI پذیرفتند که ضمن مدیریت و نگهدارى NSFNET، توسعه و تکامل آن را نیز ادامه دهند. این استخوانبندى در سال ...13 199 سایت شامل 6 مرکز سوپرکامپیوتر و 7 شبکه محلى را به یکدیگر متصل ساخت. در جولاى 1988 ، شبکه 13 گره را با خطوط اجاره اى T1 با سرعت 1/5 مگابیت بر ثانیه (Mbps) به همدیگر متصل ساخته، نرخ رشد ترافیک بین جولاى 1988 تا جولاى 1989 ماهانه 20 درصد گزارش شده است. گره چهاردهم اضافه شد و اتصالات بین East FIX و FIX West برقرار گردید. FIX کوته نوشته Interagency eXchange Federal است و FIX East و FIX West نقاط اتصال بین آژانس هاى دولت فدرال امریکا مىباشند. FIX West در مرکز تحقیقات ناسا نزدیک سان فرانسیسکو قرار داد و East FIX نزدیک دانشگاه مریلند مى باشد.
مبتدى: کم کم باورم مى شود که اینترنت یک شبکه کاملا امریکایى است!؟
استاد رایان: در سپتامبر 1990 ، بنیاد علوم ملى امریکا یا همان NSF، تاسیس سرویس ها و شبکه پیشرفته یا ANS را اعلام کرد. ANS کوته نوشته Services, Inc Advanced Network است و کمپانى هاى آى.بى.ام، Merit و MCI آن را ایجاد کردند. این سه کمپانى ANS را جهت تهیه ساختارى براى فعالیت NSFNET تشکیل دادند. تحت قراردادى با Merit ، ANS ضمن فعال نگاه داشتن استخوانبندى T1 براى TNSFNE، یک استخوانبندى جدید T3 (با سرعت انتقال 45 مگابیت بر ثانیه) نیز براى آن ساخت. سرانجام در دوم دسامبر 1992 ، استخوانبندى T3 عملیاتى شد و نسبت به روزهاى اولیه65 کیلوبایت بر ثانیه اى، انتقال اطلاعات با سرعت 700 بار سریعتر ممکن گردید. با خطوط انتقال T3 شما مى توانید در هر ثانیه 1400 صفحه متنى تایب شده با فاصله سطرهاى معمولى را جابجا کنید. اما ترافیک مورد تقاضا رشد سریعترى داشت و ترافیک NSFNET از 195 میلیون پاکت اوت 1988 به حدود 24 بیلیون در نوامبر 1992 افزایش یافت. در آن ماه نرخ انتقال اطلاعات شبکه به بیلیون پاکت در روز رسید و رشد ترافیک با نرخ 11 درصد در ماه ادامه یافت. با استخوانبندى T3، آرایش و ترتیب جدیدى توسعه یافت که به ANS اجازه مى داد روى همان تجهیزات دو شبکه مستقل را برپا سازد. NSFNET به پشتیبانى از موسسات دولتى ادامه داد اما ANS یک بخش به نام RE + ANS CO ایجاد نمود که از کاربران تجارى شبکه پشتیبانى مى کرد.
مبتدى: بنابراین NSFNET دیگر استخوانبندى ترافیک اینترنت امریکا نیست و فقط یک مشترى ANS به شمار مى آید؟!
استاد رایان: و البته مشترى اصلى آن! NSFNET یک شبکه پژوهشى ملى شده است و به شدت تلاش مى کند تا یک بشبکه آموزش و پژوهشى ملى موسوم به NREN را ایجاد کند NREN کوته نوشته Education Network National Research است و با خطوط ارتباطى سرعت بالاى خود، شبکه هاى آژانس هاى علمى از قبیل دپارتمان انرژى Esnet و شبکه نظارت فضایى و هوایى ملى NSINET را به هم وصل مى کند و در عین حال دسترسى به شبکه هاى محلى و منطقه اى را فراهم مى سازد. افزون بر این شبکه هاى جدیدترى موسوم به شبکه هاى سطح میانى یا level mid نیز در ایالتهاى مختلف امریکا ظهور کرده اند که بعضى از آنها توسط مراکز دانشگاهى ایجاد شده اند و برخى دیگر را شرکتهاى تجارى خصوصى برپا ساخته اند. NSF تلاش مى کند تا این شبکه هاى منطقه اى را به سایتهاى جدید وصل کند و در عین حال استقلال مالى این شبکه ها را در سه تا پنج سال نیز پذیرفته است. شبکه هاى منطقه اى براى تامین هزینه هاى خود اقدام به ارائه سرویس هاى شبکه نموده اند که این خود رشد سریعى را باعث شده است.
مبتدى: بسیار عالى است! اما با این اوصاف پس چه کسى اینترنت را شکل مى دهد ؟
استاد رایان: جواب این سئوال کمى مشکل است و با گذشت زمان پاسخ فرق مى کند. هفت سال پیش اینترنت به همه شبکه هایى گفته مى شد که به همدیگر مرتبط شده بودند و بر اساس پروتکل هاى TCP/IP کار مى کردند که این شبکه ها مى توانستند انواع شبکه هاى دولت فدرال امریکا، مجموعه اى از شبکه هاى منطقه اى، شبکه هاى دانشگاهى و بعضى شبکه هاى خارجى باشند. اما اخیرا بعضى از شبکه ها که مبتنى بر پروتکل IP نیستند نیز از اینترنت خوششان آمده و مى خواهند سرویس هاى اینترنت را در اختیار سرویس گیرندگان خود قرار دهند. به همین خاطر روشهاى اتصال جدیدى براى مرتبط ساختن این شبکه هاى غریبه (مانند Bitnet ، DECnet و غیره) توسعه داده شده است. ابتدائا به این اتصالات دروازه یا gateway گفته مى شد و از آن صرفا براى انتقال پیام هاى الکترونیکى بین دو شبکه استفاده مى شد. اما با رشد این شبکه هاى غریبه، کاربران آنها موفق به استفاده از دیگر سرویس هاى اینترنت شدند و حال براى این سئوال که آیا شبکه هاى بیگانه هم بخشى از اینترنت محسوب مى شدند یا خیر؟ جواب صریحى نمى توان عنوان کرد.
مبتدى: پس چه کسى هزینه اینترنت را تامین مى کند؟
استاد رایان: هیچ کس! اصولا شرکتى به اسم کمپانى اینترنت وجود ندارد که صورتحساب صادر کند و از همه شبکه ها و کاربران پول بگیرد. به جاى آن هر شبکه پول خودش را مى پردازد. NSF هزینه NSFNET را مى پردازد و NASA هزینه NASA Science Internet را پرداخت مى کند. شبکه ها گرد هم مى آیند و تصمیم مى گیرند که چگونه به همدیگر وصل شوند و خودشان هزینه این اتصال را فراهم مى کنند. یک کالج یا دانشکده هزینه اتصال خود را به شبکه منطقه اى مى پردازد و شبکه منطقه اى هم هزینه اتصال را به نهادى که دسترسى او را به اینترنت ممکن ساخته مى پردازد.
مبتدى: چه کسى اینترنت را اداره مى کند ؟
استاد رایان: هیچ کس و همه کس! اساسا اینترنت هیچ رئیس جمهور، مدیرعامل یا رئیس کلى ندارد و هر کسى مى تواند نقطه نظرات خود را آزادانه روى آن مطرح کند. البته شبکه هاى متصل به اینترنت مىتوانند رئیس یا مدیرعامل داشته باشند اما هیچ فرد یا قدرت واحدى براى کنترل اینترنت در حالت کلى وجود ندارد. قدرت نهایى تصمیم گیرنده براى آینده اینترنت را مى توان در نهادهایى مانند مجمع اینترنت یا ISOC (کوته نوشته Society Internet) پیدا کرد. من لیست خلاصه اى از سازمان هاى کلیدى اینترنت را به صورت یک مقاله مستقل برایت آماده دارم که تقدیم مى کنم. نام این مقاله بسازمان هاى کلیدى اینترنتب است و راجع به سازمان ها و نهادهاى تقریبا رسمى و کلیدى اینترنت در آن مطالبى آمده است.
مبتدى: به زبان ساده منظور شما این است که اگر من یک خرابکار باشم و یا اگر شبکه اى باعث آسیا اینترنت شود، این خطر مى تواند از مسیرهاى مختلفى وارد اینترنت شود و آن را آلوده کند. این طور نیست؟
استاد رایان: بلى و کرم اینترنت یا Worm بهترین شاهد این مدعاست!
مبتدى: این کرم حتما سیم هاى کامپیوترهاى اینترنت را مى خورد؟
استاد رایان: البته که نه! این کرم یک برنامه کامپیوترى بود که خود به خود تکثیر و منتشر مى شد و یک دانشجوى فارغ التحصیل رشته علوم کامپیوتر دانشگاه کرنل به نام رابرت موریس آن را نوشته و در دوم نوامبر 1988 وارد اینترنت کرده بود. او براى اینکه بقیه را به اشتباه بیاندازد، کرم نرم افزارى خود را از MIT به اینترنت تزریق کرد. موریس به زودى فهمید که کرم ساخت او خیلى سریعتر از انتظارى که داشت تکثیر شد و ماشین ها را آلوده ساخت و سرانجام دیرى نپائید که ماشین هاى زیادى در مکان هاى مختلف از کار افتادند یا دچار جنون شدند. وقتى موریس متوجه وخامت اوضاع شد براى یافتن چاره با دوستى در دانشگاه هاروارد تماس گرفت. سرانجام آنها پیام بى نامى را از هاروارد روى شبکه فرستادند و در آن براى برنامه نویسان نحوه کشتن کرم و پیشگیرى را تشریح کردند. ولى از آنجا که مسیرهاى شبکه مسدود شده بود این پیام نتوانست به موقع به مخاطبانش برسد و کامپیوترهاى سایتهاى متعددى از جمله دانشگاه ها، سایتهاى نظامى و مراکز تحقیقاتى پزشکى آلوده شدند. ضرر مالى ناشى از این کرم براى سایتهاى مختلف از 200 دلار شروع و بعضا به بیش از 35 هزار دلار هم رسید.
مبتدى: پس اینترنت آن قدرها هم که مى گویند محل امن و مطمئنى نیست؟!
استاد رایان: بلى تا حدودى. کرم نرم افزارى جناب موریس با استفاده از ضعفى که در مود دیباگ (debug) برنامه ارسال پیام یونیکس و همچنین ضعفى که در یوتیلیتى finger وجود داشت، موفق شد به داخل اینترنت نفوذ کند و البته نمى توان منکر شد که بى دروپیکرى اینترنت تا حد زیادى در این اپیدمى موثر بود.
مبتدى: بیچاره آنهایى که مى خواهند از اینترنت اطلاعات صحیح و سالم و درست بردارند و ناگهان با یک کرم نرم افزارى روى مونیتورشان روبرو مى شوند! عجب شهر بى قانونى است این اینترنت!
استاد رایان: این قدرها هم بدبین نباشید مبتدى عزیز. فراموش نکنید که بخش زیادى از کاربران حرفه اى اینترنت را دانشجویان و دانشگاهیان تشکیل مى دهند. در واقع به محض انتشار خبر آلودگى، افرادى در دانشگاه برکلى و MIT که کپى برنامه را داشتند به سرعت آن را دمونتاژ یا disassemble کردند (یعنى برنامه را به فرم سورس آن درآوردند) و مطالعه روى نحوه کار آن را بلافاصله آغاز کردند. تیم هاى برنامه نویسان بى وقفه کار کردند و سرانجام موفق شدند که در گام اول یک راه درمان موقتى جهت ممانعت از شیوع پیوسته کرم نرم افزارى موریس پیدا کنند. بعد از حدود 12 ساعت تیم برکلى موفق به کشف راهى جهت متوقف ساختن شیوع کرم گردید. روش درمان دیگرى نیز در Purude کشف شد و به همه جا منتشر گردید. اما به خاطر اینکه سایتهاى متعددى ارتباط خودشان را با اینترنت قطع کرده بودند، این نسخه هاى درمانى نتوانست سریعا به متقاضیان آن برسد. بعد از چند روز همه چیز به آرامى به حالت عادى برگشت و همه خواستند بدانند که چه کسى این کار را کرده بود. موریس بعدا در روزنامه نیویورک تایمز به عنوان نویسنده کرم معرفى شد و مدارک موجود به خوبى مجرمیت او را ثابت نمود. رابرت. ت. موریس به جرم اقدام خرابکارانه و شیادى به پرداخت 10050دلار جریمه و سه سال تحت نظر بودن محکوم شد. مبتدى: نمى دانم چرا با موریس احساس همدردى مى کنم! به نظر من او فقط مى خواست نشان دهد که اینترنت غول پیکر ضعف هایى هم دارد! آیا این جرم بزرگى است؟
استاد رایان: اتفاقا بدان فارمر و بویسته ونه ماب نویسندگان شیطان (SATAN) هم همین ادعا را داشتند و ادعا مى کردند که برنامه اى که آنها تحت یونیکس نوشته اند در واقع یک نرم افزار ممیزى سیستم هاست که مى تواند نقاط ضعف کلیه شبکه هاى متصل به اینترنت را آشکار کند و روشهاى برطرف ساختن این ضعف ها را در اختیار راهبران شبکه ها قرار دهد. آنها مدعى بودند که SATAN کوته نوشته Security Administrator Tool for Analyzing Networks است که معناى آن مى شود: ابزار راهبرى ایمنى براى تحلیل شبکه ها.
مبتدى: چقدر خوب! کم کم مى فهمم چرا همه مى گویند:
* اینترنت یک پروژه نظامى و امریکایى است
* اینترنت بى صاحب است و مالکى ندارد
* اینترنت غیرقابل کنترل است و هر کسى مىتواند هر پیامى را روى آن جابجا کند
* و از همه مهمتر چرا به اینترنت مادر شبکه ها گفته مى شود.
استاد رایان: بلى مبتدى عزیز. اینترنت سرزمین نامکشوفى است که هیجان سیر و سیاحت در آن کمتر از هیجان سفر به فضا نیست.
در گفتگوى بعدى راجع به این سرزمین پررمزوراز بازهم صحبت خواهیم کرد.